Πέτρος Βουζουνεράκης Ο «Κάκαβος», όπως ήταν το παρατσούκλι του, επειδή αγαπούσε το ψάρεμα και την κακαβιά - θαυμάσια αντίληψη, δύναμη και δυναμισμό, μπρίο, καλή τεχνική, φινέτσα, φαντασία και πολλές επινοήσεις, καθώς και τη θαυμαστή ικανότητα να χρησιμοποιεί εξίσου καλά και τα δύο πόδια του, ενώ μπορούσε να προσφέρει και στον άξονα και στις πτέρυγες. Στα προσόντα του συγκαταλέγονταν, επίσης, η μεγάλη του ευχέρεια στο ψηλό παιχνίδι (λόγω του αναστήματός του) και η έντονη προσωπικότητα και μεγάλη ακτινοβολία του

Το πιο λαμπρό «αστέρι», όμως, δεν ήταν άλλο από τον Πέτρο Βουζουνεράκη, έναν εκπληκτικό επιθετικό που θα μπορούσε να σταθεί στις κορυφαίες εγχώριες ομάδες της εποχής.

ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής από την Ιεράπετρα «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 56 ετών και H NOVA KRHTH WEB TV αποτίει φόρο τιμής.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Πέτρος Βουζουνεράκης γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1942 και σε ηλικία μόλις 13 ετών αγωνίστηκε σε ματς τοπικού πρωταθλήματος με τη φανέλα της τοπικής Θύελλας.

Τρία χρόνια αργότερα μεταπήδησε στον Διαγόρα Ιεράπετρας, ενώ με την ολοκλήρωση της σεζόν 1960-61 παραχωρήθηκε με υποσχετική στον ΟΦΗ, ο οποίος τον είχε εντοπίσει μέσω του Γιάννη Σταυριαδάκη.

Το ταλέντο του είχε αρχίσει να διαδίδεται και εκτός Κρήτης, με συνέπεια ο Ολυμπιακός να εκφράσει ενδιαφέρον για την απόκτησή του το 1963, όταν εκείνος υπηρετούσε τη θητεία του στο Ναυτικό.

Οι προσπάθειες, όμως, έπεσαν στο κενό επειδή, σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο του Ο.Φ. Ιεράπετρας ο πρόεδρος του Διαγόρα ήταν θερμός υποστηρικτής του Παναθηναϊκού.

Ενδεχομένως, οι «ερυθρόλευκοι» να είχαν ενημερωθεί για την αξία του νεαρού επιθετικού από τον πρώην προπονητή τους Μπρούνο Βάλε, ο οποίος εκείνη την περίοδο εργαζόταν στον ΟΦΗ.

Ο Βουζουνεράκης επέστρεψε στον Διαγόρα Ιεράπετρας το 1962, αλλά μετά τη σεζόν 1963-64 κατέληξε οριστικά με ελευθέρας στον σύλλογο του Ηρακλείου, σε μία εποχή που το γήπεδο είχε ακόμη πέτρες και πολύ μικρή χωρητικότητα.

Γεννημένος γκολτζής

Δυναμικός, τεχνίτης, γρήγορος και με τη δυνατότητα να αγωνίζεται τόσο στον άξονα όσο και στις πτέρυγες, ο Ιεραπετρίτης άσος σημείωσε 105 γκολ, κατά την οκταετή παρουσία του στον ΟΦΗ.

Τα 84 σημειώθηκαν στη Β’ Εθνική την τετραετία 1964-1968 και τη σεζόν 1971-72, ενώ τα 21 στην Α’ Εθνική την τριετία 1968-1971.

Με τον Γιόχαν Κρόιφ

Με τα γκολ του συνέβαλε τα μέγιστα για την 5η θέση της περιόδου 1964-65, την 1η της σεζόν 1965-66 (σ.σ. ο ΟΦΗ δεν ανέβηκε στην Α’ Εθνική επειδή κατετάγη 3ος στα μπαράζ με Βύζαντα και Βέροια), την 3η της σεζόν 1966-67 και τη 2η της περιόδου 1967-68, η οποία οδήγησε την ομάδα του στα περίφημα ματς ανόδου με τον Πανελευσινιακό.

Ο Βουζουνεράκης διέπρεψε και στα μεγάλα σαλόνια κατά την τριετία 1968-1971, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την απόκτησή του το καλοκαίρι του 1969.

Τελικά, ο σπουδαίος επιθετικός ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ, αφού προηγουμένως αγωνίστηκε για μία τελευταία σεζόν (1971-72) με τη φανέλα του ΟΦΗ, στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής.

Ο Λες Σάνον, τεχνικός τότε του «δικεφάλου» και θιασώτης του 4-4-2, έβλεπε στο πρόσωπο του Βουζουνεράκη τον παίκτη που θα είχε αγαστή συνεργασία με τον Σταύρο Σαράφη στην επίθεση.

«Έπαιρνε την ομάδα στις πλάτες του»

Ο Σώτος Παιδάκης αποτελεί έναν από τους πιο σεβαστούς δημοσιογράφους του τόπου και ο καθ’ ύλην αρμόδιος για να περιγράψει τον ποδοσφαιριστή Βουζουνεράκη.

Ο λόγος περνά σ’ εκείνον: «Ο Πέτρος Βουζουνεράκης υπήρξε ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής, ο οποίος είχε τη δυνατότητα να πάρει την ομάδα στις πλάτες του πολλές φορές, είτε σε ματς που δεν είχε τη δυνατότητα να τα «χτυπήσει» είτε γιατί βρέθηκε σε κακή μέρα, και να την ανεβάζει πολύ ψηλά.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε μία αναμέτρηση με τον Πιερικό στο Ηράκλειο, όπου ο ΟΦΗ δεν ήταν στις καλές του, εξαιτίας και μερικών απουσιών. Ο αντίπαλος προηγήθηκε 3-0, αλλά ο Βουζουνεράκης έβαλε τις φωνές για να αφυπνίσει τους συμπαίκτες του, στη συνέχεια σκόραρε τρεις φορές με ατομικές προσπάθειες και ισοφάρισε σε 3-3.

Ο Βουζουνεράκης ήταν ένας επιθετικός με πολλές επινοήσεις, που χρησιμοποιούσε και τα δύο πόδια, ανάλογα με το σημείο όπου βρισκόταν. Παράλληλα, είχε μεγάλη ευχέρεια με το κεφάλι λόγω αναστήματος. Δεν είχε πολλά κιλά, εντούτοις διέθετε αρκετή δύναμη. Κατά συνέπεια, δύσκολα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει ακόμα και ο πιο σκληροτράχηλος αμυντικός.

Είχε ηγετικό χαρακτήρα, ήταν πολύ αδερφωμένος με τους συμπαίκτες του και δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Πολλές φορές, μάλιστα, έμπαινε μπροστάρης για ορισμένα ζητήματα που προέκυπταν, προκειμένου να επιλυθούν το συντομότερο δυνατόν.

Γενικώς πιστεύω ότι εάν κάποιες συνθήκες ήταν διαφορετικές, για παράδειγμα να είχε πάει από νωρίς σε μία από τις λεγόμενες «μεγάλες» ομάδες του κέντρου, ο Βουζουνεράκης θα ήταν μόνιμο στέλεχος της Εθνικής ομάδας».

Αυτά είπε για τον Πέτρο Βουζουνεράκη ο Σώτος Παιδάκης και τον ευχαριστούμε θερμά.

Οι πιο ξεχωριστές στιγμές του

Αναμφίβολα, το αγωνιστικό highlight της Ιστορίας του ΟΦΗ από το 1925 μέχρι το 1985 ήταν το τρίτο και τελευταίο παιχνίδι μπαράζ με τον Πανελευσινιακό στις 26 Ιουνίου 1968.

Αρχικά, ο «Όμιλος» είχε ηττηθεί 2-1 στην Ελευσίνα, εν συνεχεία νίκησε 3-0 στο Ηράκλειο και, τέλος, επιβλήθηκε ξανά με 3-0 στα Χανιά, κερδίζοντας την άνοδο στην Α’ Εθνική για πρώτη φορά στην Ιστορία του.

Ο Βουζουνεράκης δεν σκόραρε στο τελευταίο ματς, αλλά είχε ανοίξει το σκορ επί αθηναϊκού εδάφους και είχε βάλει δύο γκολ στην αναμέτρηση του μετέπειτα «Θ. Βαρδινογιάννης».

Ο «Κάκαβος», όπως ήταν το παρατσούκλι του, επειδή είχε μανία με το ψάρεμα και την κακαβιά, έγινε ο 1ος άσος μη αθηναϊκής ή θεσσαλονικιώτικης ομάδας που αγωνίστηκε με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας και, βέβαια, ο 1ος παίκτης του ΟΦΗ, αφού όταν ο σπουδαίος Δημήτρης Βάβουλας ντύθηκε στα «γαλανόλευκα» αγωνιζόταν στον Εθνικό Πειραιά.

Τότε, δηλαδή τον Οκτώβριο του 1970, ο Λάκης Πετρόπουλος τον είχε καλέσει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για τη φιλική αναμέτρηση του «Ρομαρέδα» κόντρα στην Ισπανία.

Ανήμερα της εθνικής επετείου (σ.σ. Τετάρτη 28/10), ο Βουζουνεράκης πέρασε ως αλλαγή στη θέση του επίσης αείμνηστου Μιχάλη Κρητικόπουλου και λίγα λεπτά αργότερα (86’), ταλαιπώρησε τον Γκαγιέγο, έβγαλε τη σέντρα για το γκολ (με κεφαλιά-ψαράκι) του Μίμη Παπαϊωάννου, ο οποίος μείωσε σε 2-1.

Αυτή η αναμέτρηση στη Σαραγόσα της Ισπανίας ήταν η πρώτη και τελευταία διεθνής συμμετοχή του άσου του ΟΦΗ.

Στις αφηγήσεις που αγγίζουν τα όρια του θρύλου, ο Βουζουνεράκης είχε γίνει… πλούσιος σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό Πατρών, αφού ένας φίλαθλος του έταζε εκατοστάρικο σε κάθε γκολ, εκείνος σκόραρε κατά ριπάς και έβαζε τα χρήματα στις κάλτσες του. Τελικό σκορ: 9-1!

Μία άλλη φορά, στις 2 Νοεμβρίου 1969, ο Γιώργος Σιδέρης είχε δηλώσει ότι θα σκοράρει στο Ηράκλειο, ο «Κάκαβος» πείσμωσε και βρήκε δίχτυα δύο φορές, χαρίζοντας τη νίκη στον ΟΦΗ με 2-0.

Άδοξο τέλος

Με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, στους καθιστούς δεύτερος από αριστερά

Μόλις 6 μήνες έμεινε στη Θεσσαλονίκη ο Πέτρος Βουζουνεράκης, αφού στην 4η επίσημη συμμετοχή του, στις 29 Οκτωβρίου 1972 σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, έσπασε την ωμοπλάτη του.

Προερχόμενος από αιμάτωμα στο προηγούμενο, εκτός έδρας, ματς με το Αιγάλεω, ο «Κάκαβος» καθόταν στον πάγκο μέχρι το 68ο λεπτό της αναμέτρησης με το «τριφύλλι», όταν αντικατέστησε τον Κούλη Αποστολίδη.

Λίγο αργότερα, έπειτα από μπαλιά του Κούλη Ιωσηφίδη, ο Βουζουνεράκης ξέφυγε από την επιτήρηση του Αριστείδη Καμάρα, αλλά ο Άνθιμος Καψής τον ανέκοψε άτσαλα, με συνέπεια να συμβεί το κακό.

Περίπου τρεις εβδομάδες αργότερα, σε πρωινή σαββατιάτικη προπόνηση λίγες ώρες πριν από την αναχώρηση για ένα ματς με την Καβάλα, ο Γιάννης Χατζηαντωνίου τον «γκρέμισε» στο έδαφος και ο Ιεραπετρίτης άσος έσπασε ξανά την ωμοπλάτη του.

Αυτοί οι δύο τραυματισμοί, ουσιαστικά, αποτέλεσαν το «κύκνειο άσμα» της σύντομης καριέρας του, καθώς ήταν μόλις 30 ετών.

Ατυχίες, όμως, υπήρξαν και νωρίτερα, αφού λόγω μιας θλάσης σε εκτός έδρας αγώνα με τον Εθνικό Πειραιά, έχασε την ευκαιρία να κληθεί στην Εθνική ομάδα για την αναμέτρηση με την Αγγλία στο «Γουέμπλεϊ» τον Απρίλιο του 1971.

1977: Μόνος του δεξιά, ως παίκτης-προπονητής του ΟΦΙ

Η απουσία του, μάλιστα, είχε αποδυναμώσει τότε τον ΟΦΗ, ο οποίος γνώρισε ήττες εκτός προγράμματος και υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική.

H συνέχεια

Ο Πέτρος Βουζουνεράκης είχε την ευκαιρία να μετακομίσει στις ΗΠΑ επειδή το 1965 παντρεύτηκε την Ελληνοαμερικανή σύντροφό του, αλλά προτίμησε να παραμείνει στην Κρήτη.

Εκτός του ποδοσφαίρου, ο σπουδαίος άσος δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά με τη δημιουργία δύο καταστημάτων, το ένα εκ των οποίων ήταν καθαριστήριο.

Αρκετοί τον κατηγόρησαν ότι κατασπατάλησε αρκετά χρήματα που έλαβε από τον ΟΦΗ, όμως εκείνος το αρνείτο κατηγορηματικά, παραδεχόμενος ότι έλαβε δάνειο 50.000 δραχμών από τον Μύρο Μαθιουδάκη για το καθαριστήριο.

Η παραπάνω ιστορία και όχι μόνο υπάρχουν σε τηλεοπτική συνέντευξη του εξαίρετου συναδέλφου Γιώργου Βιτώρου.

Ύστερα από τους τραυματισμούς του 1972, ο Βουζουνεράκης επέστρεψε στην Ιεράπετρα και εντάχθηκε στο δυναμικό του τοπικού ΟΦΙ, στον πάγκο του οποίου κάθισε αρκετά χρόνια αργότερα.

Στην ιδιαίτερη πατρίδα του, με τη σύζυγο και τα δυο του παιδιά, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο πιο γνωστός Κρητικός ποδοσφαιριστής μέχρι τα 90s.

Στις 11 Μαΐου 1999, σε ηλικία μόλις 56 ετών, ο Πέτρος Βουζουνεράκης «έφυγε» από τη ζωή για να επανδρώσει τη γραμμή κρούσης του ΟΦΗ στο «Γεντί Κουλέ» του Παραδείσου.

Το Δημοτικό Στάδιο της Ιεράπετρας πήρε το όνομά του, ενώ η ΕΠΟ τίμησε τη μνήμη του πριν από την αναμέτρηση της Εθνικής ομάδας με το Βέλγιο στο Παγκρήτιο, στις 29 Φεβρουαρίου 2012.